Prolog

Na szczycie pagórka, gdzie końcówki włosów gniewnego wiatru szarpały furkoczące rękawy płaszcza geru4slave, roztaczał się piękny widok na pogrążoną w chaosie dolinę.

Czerwień ognia mieszała się w brudnym tańcu z czarnym dymem i wirującymi płatkami popiołu, uchodząc do fioletowych chmur przyglądających się z nieboskłonu.

Za niedługo wszystko się uspokoi, szczurzyce nieśmiało wynurzą noski z norek węsząc zawzięcie, szczurze dzieci załkają cichutko, otrząsając się z paraliżu strachu, a zdychające szczury przestaną krzyczeć oddając swe dusze karminowemu morzu Oka.

Na razie jednak w wiosce było pełno jęków i much, które nie martwiąc się szalejącymi wokoło językami ognia, rozpoczynały orgie składając jaja w zwęglonym mięsie, które kiedyś było ręką, nogą, czy genitaliami.

Z góry wszystko wyglądało odlegle, jakby to, co działo się zaledwie parę godzin temu, odeszło. Poczerniałe ciała przybite w centrum wsi wskazywały spalonymi palcami północ, Erhard, stolicę Awgis, lecz krew nie kapała, tłuszcz nie skwierczał, a oczy się nie topiły.

- Ta kobieta…

- Nie twoją sprawą osądzać – Eette był zimny.

Udaje – pomyślał chłopak – udaje, by jak wrócimy, rozpłakać się przed królem.

- Nie moją sprawą było pozbawić ją życia.

- Zamknij się.

- Dlaczego miała umrzeć? Dlaczego nas tu przyprowadziłeś, dlaczego Eli musiała to oglądać?! – Chłopak zaczął krzyczeć, wskazując palcem na leżącą na ziemi sześciolatkę.

- To jest moje ostatnie słowo, Milya. Zamknij się.

- Nigdy, zabije go, słyszysz? Zabije go, a ciebie najpierw!

W powietrzu rozniósł się trzask wymierzonego policzka, a nieśmiałe promienie słoneczne oświetliły mężczyznę trzymającego w mocnym uścisku szamoczącego się chłopca.

- Eliseente martha memoriał MilyaRhei. Zostały ci trzy lata, wytrzymaj.

Chłopiec znieruchomiał.

- A co z Eli?

- Umrze. Jest w końcu tylko człowiekiem.